3D (Dad, Dave Batista and the Dog Laika)
1. Noong bata pa lamang ako, pangarap kong maging wrestler. Totoo, walang stir. Dahil KSP ako, ang laking paghanga ko sa mga wrestler na talaga namang pinapalakpakan at isinisigaw ng fans ang pangalan. Idagdag pa rito ang multi-media exposure na kanilang natatanggap, kahit pa bunyag na ang sikretong scripted ang lahat sa wrestling. Bukod pa rito, ito lang yung sport na gusto ko kung saan legal ang pananakit sa kapwa; di gaya ng boxing o mixed martial arts, sa wrestling may kuwento ang bawat alitan, may theme music, pyrotechnics at entrance video ang mga wrestler (mas buhay o mas spectacular kumbaga), at sadyang tinatangkilik ng mga tagahanga ang mga merchandise na related sa kanilang mga hinahangaan.
Noong February nang pumunta ang WWE dito sa bansa para sa Raw Live Tour sa Araneta, pinalad akong manalo sa contest kaya naman nakakuha ako ng libreng tiket at pass para sa Meet and Greet (si Big Show ang representative na ipinadala ng WWE); naisama ko pa si Hya sa nabanggit na event. Bago ito, naisama ako nina Julius at Maylene sa Meet and Greet Mick Foley dati sa Gateway Mall noong Disyembre, kahit pa exclusive lamang para sa mga media-affiliated na empleyado ang naturang event. Sa parehong pagkakataon, habang nasasaksihan ko ang dalawang wrestler na pinapalakpakan, isinisigaw ang mga pangalan, nagpapakuha ng larawan para sa mga fan at pumipirma ng iba-ibang memorabilia, talaga namang nainggit ako at nabuhay muli ang aking pangarap na maging wrestler.
Nang pumunta naman ang Fil-Greek wrestler na si Batista dito noong mga unang linggo ng September para i-promote ang SmackDown Survivor Series Tour sa October, pinalad din akong manalo muli ng pass para sa isang Meet and Greet event. Pabiro (na may halong katiting na seryosong pagmumuni-muni) kong sinabi sa sarili na marahil ito ang sign na hinihintay ko, na baka ang maging wrestler talaga ang tadhana ko. Ibinahagi ko ang naturang biro kay Mama, may dramatic pang panimula na "ma, may sasabihin ako sa'yong importante, pero sana suportahan mo ko sa desisyon ko." Nang mahiwatigan kong nabingwit ko na ang kanyang atensiyon, saka ako bumanat na "nanalo muli ako sa contest na wrestling-related, gaya nung February. Sa tingin ko tadhana ko talagang maging wrestler. Ma, sa pagbalik ni Batista sa America sasama na ako, magpapakilala na ako kay Vince McMahon (may-ari ng WWE, for the uninitiated) at sasabihin sa kanya ang desire ko na maging wrestler. Huwag kang mag-alala, mag-iingat naman ako at scripted naman ang wrestling kaya hindi gaanong mapanganib. Maaasahan ba kita ma sa aking hiling?" Sinambit ko ang mga iyon habang nagpe-flex ng aking mga muscle (meron, sa maniwala ka man o hindi) sa harap ng salamin. Siyempre, isang tawang rinig hanggang kabilang subdivision at sa sobrang lakas ay umaalulong ang mga aso sa aming lugar ang isinukli ng aking mahal na ina, at sa paghupa ng kanyang tawa saka niya sinambit ang kanyang Solomonic statement na umaapaw sa karunungan: "Gago, itigil mo nga yang mga kalokohan mo. Bumaba ka na't maghain nang makakain na tayo. Gutom lang yan." (Mothers know best, indeed)
2. "Because I did not finish my education, my options in life were limited... Make a living with your brain, not with your body."
Kung akala mo galing ang naturang pahayag sa isang gigolo o prostituted woman, nagkakamali ka. Si Batista mismo ang nagbitiw ng statement na iyon sa isa sa kanyang mga TV guesting, nang tanungin siya tungkol sa kanyang maipapayo sa mga batang nagnanais maging wrestler. Bakit ko kailangang banggitin ito? Well, I guess this is my wake-up call. Hindi talaga wrestling ang para sa akin, so itutuloy ko na lang ang pagiging fan at kolektor ng memorabilia. Nasa right path naman na ako. Kahit pa may katawan at hitsura akong bagay na bagay talaga sa mundo ng professional wrestling (huwag kang tatawa o aangal kung ayaw mong masaktan!), ayon nga sa aking idol, hindi ito ang dapat kong gamitin sa paghahanapbuhay. Well said, Batista, very well said.
3. Sa wakas naisama ko na ang tatay kong makapanood ng live na pagtatanghal ng WWE. Naaalala ko kasi dati noong 90's kung kailan unang dumayo rito ang WWE, nasa Farmer's Plaza kami noon namamasyal. Nang makita namin ang Araneta Coliseum, sinabi sa akin ng tatay ko, "diyan Son maglalaban yung mga wrestler." Agad ko siyang niyaya na pumila na at baka maubusan pa kami ng tiket (dahil buong akala ko manonood talaga kami kaya niya iyong sinabi sa akin); ang kanyang sinagot? "Gabi na pala. Tara uwi na tayo." Malinaw pa sa isipan ko kung paanong hawak niya ang kamay ko habang naglalakad patungo sa sakayan ng bus sa EDSA, at palingon-lingon naman ako sa unti-unting lumiliit na view ng Araneta.
Bago pa kami nakapanood nitong October, paniwalang-paniwala pa rin siyang totoo ang bakbakang nangyayari sa ring. Siya ang color commentator sa bahay; sa bawat suntok, sipa, finishing move ng mga wrestler meron siyang sinasabi: "Oooh, sakit nun!," "Pucha, parang ayaw nang buhayin ah!," "Kung ako lang nandiyan, hindi ko na bibitiwan (insert either binti or braso here) hanggang sa tuluyang mapilayan!," "Buhay ka pa ah!"
Matapos ang aming October experience, nag-iba na ang kanyang tono; hindi na siya ang dating color commentator. Halos maaabot na niya ang estado ni Roland Barthes sa pagbabasa ng "wika" ng wrestling. Para na siyang kritiko na binabatikos ang panlilinlang ng palabas na iyon. Ang dati niyang pagkamangha, napalitan na ng pagkamuhi, na kesyo niloloko lang naman pala kami ng wrestling, na nag layo-layo naman ng suntok o sipa at hindi naman tumatama and yet bakas sa mukha ng wrestler ang "sakit" na dulot nito, etc. Sa tuwing tatanungin naman siya kung okay lang bang patayin na lang ang TV tutal niloloko lang naman pala kami, tatahimik siya sandali bago manuligsa na naman sa mga susunod na laban.
And to think ako ang naexcite na makapanood siya ng live na wrestling.
4. Katatapos ko lang basahin ang "Sputnik Sweetheart" ni Murakami. Hindi na ako gagawa ng review sapagkat marami naman nang nabanggit tungkol sa kanya at sa kanyang mga akda. Ang masasabi ko lang, nalungkot ako nang todo... dahil sa epigraph sa pagsisimula ng nobela, kung saan sinipi niya ang isang artikulo tungkol sa Sputnik II at ang lulan nitong aso, si Laika. Hindi na pala ni-retrieve ang satellite mula sa orbit, at siyempre mag-isang lumutang-lutang si Laika sa walang hanggang kadiliman. Isang linggo na nang mabasa ko ang epigraph subalit hanggang ngayon, mabigat pa rin ang loob ko kaiisip kung ano kaya, ano kaya, ANO KAYA, ang iniisip ni Laika nang mga oras na iyon, ano kaya, ano kaya, ANO KAYA, ang kanyang nararamdaman?
1. Noong bata pa lamang ako, pangarap kong maging wrestler. Totoo, walang stir. Dahil KSP ako, ang laking paghanga ko sa mga wrestler na talaga namang pinapalakpakan at isinisigaw ng fans ang pangalan. Idagdag pa rito ang multi-media exposure na kanilang natatanggap, kahit pa bunyag na ang sikretong scripted ang lahat sa wrestling. Bukod pa rito, ito lang yung sport na gusto ko kung saan legal ang pananakit sa kapwa; di gaya ng boxing o mixed martial arts, sa wrestling may kuwento ang bawat alitan, may theme music, pyrotechnics at entrance video ang mga wrestler (mas buhay o mas spectacular kumbaga), at sadyang tinatangkilik ng mga tagahanga ang mga merchandise na related sa kanilang mga hinahangaan.
Noong February nang pumunta ang WWE dito sa bansa para sa Raw Live Tour sa Araneta, pinalad akong manalo sa contest kaya naman nakakuha ako ng libreng tiket at pass para sa Meet and Greet (si Big Show ang representative na ipinadala ng WWE); naisama ko pa si Hya sa nabanggit na event. Bago ito, naisama ako nina Julius at Maylene sa Meet and Greet Mick Foley dati sa Gateway Mall noong Disyembre, kahit pa exclusive lamang para sa mga media-affiliated na empleyado ang naturang event. Sa parehong pagkakataon, habang nasasaksihan ko ang dalawang wrestler na pinapalakpakan, isinisigaw ang mga pangalan, nagpapakuha ng larawan para sa mga fan at pumipirma ng iba-ibang memorabilia, talaga namang nainggit ako at nabuhay muli ang aking pangarap na maging wrestler.
Nang pumunta naman ang Fil-Greek wrestler na si Batista dito noong mga unang linggo ng September para i-promote ang SmackDown Survivor Series Tour sa October, pinalad din akong manalo muli ng pass para sa isang Meet and Greet event. Pabiro (na may halong katiting na seryosong pagmumuni-muni) kong sinabi sa sarili na marahil ito ang sign na hinihintay ko, na baka ang maging wrestler talaga ang tadhana ko. Ibinahagi ko ang naturang biro kay Mama, may dramatic pang panimula na "ma, may sasabihin ako sa'yong importante, pero sana suportahan mo ko sa desisyon ko." Nang mahiwatigan kong nabingwit ko na ang kanyang atensiyon, saka ako bumanat na "nanalo muli ako sa contest na wrestling-related, gaya nung February. Sa tingin ko tadhana ko talagang maging wrestler. Ma, sa pagbalik ni Batista sa America sasama na ako, magpapakilala na ako kay Vince McMahon (may-ari ng WWE, for the uninitiated) at sasabihin sa kanya ang desire ko na maging wrestler. Huwag kang mag-alala, mag-iingat naman ako at scripted naman ang wrestling kaya hindi gaanong mapanganib. Maaasahan ba kita ma sa aking hiling?" Sinambit ko ang mga iyon habang nagpe-flex ng aking mga muscle (meron, sa maniwala ka man o hindi) sa harap ng salamin. Siyempre, isang tawang rinig hanggang kabilang subdivision at sa sobrang lakas ay umaalulong ang mga aso sa aming lugar ang isinukli ng aking mahal na ina, at sa paghupa ng kanyang tawa saka niya sinambit ang kanyang Solomonic statement na umaapaw sa karunungan: "Gago, itigil mo nga yang mga kalokohan mo. Bumaba ka na't maghain nang makakain na tayo. Gutom lang yan." (Mothers know best, indeed)
2. "Because I did not finish my education, my options in life were limited... Make a living with your brain, not with your body."
Kung akala mo galing ang naturang pahayag sa isang gigolo o prostituted woman, nagkakamali ka. Si Batista mismo ang nagbitiw ng statement na iyon sa isa sa kanyang mga TV guesting, nang tanungin siya tungkol sa kanyang maipapayo sa mga batang nagnanais maging wrestler. Bakit ko kailangang banggitin ito? Well, I guess this is my wake-up call. Hindi talaga wrestling ang para sa akin, so itutuloy ko na lang ang pagiging fan at kolektor ng memorabilia. Nasa right path naman na ako. Kahit pa may katawan at hitsura akong bagay na bagay talaga sa mundo ng professional wrestling (huwag kang tatawa o aangal kung ayaw mong masaktan!), ayon nga sa aking idol, hindi ito ang dapat kong gamitin sa paghahanapbuhay. Well said, Batista, very well said.
3. Sa wakas naisama ko na ang tatay kong makapanood ng live na pagtatanghal ng WWE. Naaalala ko kasi dati noong 90's kung kailan unang dumayo rito ang WWE, nasa Farmer's Plaza kami noon namamasyal. Nang makita namin ang Araneta Coliseum, sinabi sa akin ng tatay ko, "diyan Son maglalaban yung mga wrestler." Agad ko siyang niyaya na pumila na at baka maubusan pa kami ng tiket (dahil buong akala ko manonood talaga kami kaya niya iyong sinabi sa akin); ang kanyang sinagot? "Gabi na pala. Tara uwi na tayo." Malinaw pa sa isipan ko kung paanong hawak niya ang kamay ko habang naglalakad patungo sa sakayan ng bus sa EDSA, at palingon-lingon naman ako sa unti-unting lumiliit na view ng Araneta.
Bago pa kami nakapanood nitong October, paniwalang-paniwala pa rin siyang totoo ang bakbakang nangyayari sa ring. Siya ang color commentator sa bahay; sa bawat suntok, sipa, finishing move ng mga wrestler meron siyang sinasabi: "Oooh, sakit nun!," "Pucha, parang ayaw nang buhayin ah!," "Kung ako lang nandiyan, hindi ko na bibitiwan (insert either binti or braso here) hanggang sa tuluyang mapilayan!," "Buhay ka pa ah!"
Matapos ang aming October experience, nag-iba na ang kanyang tono; hindi na siya ang dating color commentator. Halos maaabot na niya ang estado ni Roland Barthes sa pagbabasa ng "wika" ng wrestling. Para na siyang kritiko na binabatikos ang panlilinlang ng palabas na iyon. Ang dati niyang pagkamangha, napalitan na ng pagkamuhi, na kesyo niloloko lang naman pala kami ng wrestling, na nag layo-layo naman ng suntok o sipa at hindi naman tumatama and yet bakas sa mukha ng wrestler ang "sakit" na dulot nito, etc. Sa tuwing tatanungin naman siya kung okay lang bang patayin na lang ang TV tutal niloloko lang naman pala kami, tatahimik siya sandali bago manuligsa na naman sa mga susunod na laban.
And to think ako ang naexcite na makapanood siya ng live na wrestling.
4. Katatapos ko lang basahin ang "Sputnik Sweetheart" ni Murakami. Hindi na ako gagawa ng review sapagkat marami naman nang nabanggit tungkol sa kanya at sa kanyang mga akda. Ang masasabi ko lang, nalungkot ako nang todo... dahil sa epigraph sa pagsisimula ng nobela, kung saan sinipi niya ang isang artikulo tungkol sa Sputnik II at ang lulan nitong aso, si Laika. Hindi na pala ni-retrieve ang satellite mula sa orbit, at siyempre mag-isang lumutang-lutang si Laika sa walang hanggang kadiliman. Isang linggo na nang mabasa ko ang epigraph subalit hanggang ngayon, mabigat pa rin ang loob ko kaiisip kung ano kaya, ano kaya, ANO KAYA, ang iniisip ni Laika nang mga oras na iyon, ano kaya, ano kaya, ANO KAYA, ang kanyang nararamdaman?
posted by The Game at 3:33 PM
2 Comments:
katext ko lang kanina si laika a. okey lang naman raw siya, medyo malungkot lang ang love life. tinatanong niya rin kung talaga bang yung pangarap mong maging wrestler ang gusto mong sabihin sa nanay mo. sabi ko itext ka na lang.
Batista made that statement when he was interviewed by Ricky Lo for Showbiz Stripped to which was also printed on the broadsheet Phil Star--- not sure though if it's the same transcript.
Post a Comment
<< Home