Monday, February 27, 2006

Some Famous Peeps III


The Game with the Big Show. His name can also refer to what I call "American Arrogance" that we personally experienced during the meet and greet. May kuwento ako tungkol dito sa susunod na entry, together with the results of the 2 WWE House Show event last February 24 and 25.

Some Famous Peeps (The SPECIAL Edition)


The Game during the "Meet and Greet WWE Superstars" event on February 24, 2006, at the Araneta Coliseum. Finally, The Game grants his autograph to the millions... and millions of fans clamoring for his John Hancock. Time to play THE GAME!

Monday, February 20, 2006

Uso pa ba ang Harana? DWBR’s “Harana ng Puso”

In their hit single “Harana,” local band Parokya ni Edgar said it best in the first line, “uso pa ba ang harana?”. Indeed, with today’s airwaves saturated with foreign music from emo to rap, rock to hip-hop, RNB to soul, has the local music scene nothing to offer but novelty songs and rip offs of some obscure foreign songs from the past, save for the occasional good song or two that come as rarely as miracles in this country in desperate need of a single blessing?
Thankfully there’s Michael M. Coroza and the Mabuhay Singers to revive the moribund, if not already extinct tradition of singing the kundiman (defined by the CCP Encyclopedia of Philippine Arts as the “Philippines’s signature love song”) in different dialects through their program “Harana ng Puso” aired on Sundays, 8-9 pm on DWBR 104.3 FM.
Coroza needs no further introduction: he has won accolades for his poetry, and is currently teaching Filipino courses here in the Ateneo. Among his varied interests include translation, creative writing, literary criticism, and of course, kundiman. Not one to rest on his laurels, he has found time to host the program, in cooperation with Jeanette Job Coroza as executive producer and broadcast engineer Ditas Hermano, in addition to his involvements in various academic and cultural organizations. “Harana ng Puso” is a testament to his cause in preserving Filipino songs of yore from fading into obscurity.
As for the Mabuhay Singers, they have been around since 1958, when Manuel P. Villar, Sr. formed the group to record traditional, classic and other native Filipino songs. From 1958 to 1978, they have come up with 300 long playing albums, most of which are currently available on CD’s courtesy of Aquarius Records and Alpha Records.
The show is a welcome breather from the repertoire of so-called hits played by radio stations today. You can compare it to the “hit” TV show (relatively speaking, of course) airing on an obscure UHF channel, hosted by an alumnus of Kuya Germs’ “That’s Entertainment”; it is considered by some as the alternative viewing to today’s fad of fantaseryes and Koreanovelas. Like the TV show, “Harana” might seem “baduy” or “old school” for today’s “modern” and “discriminating” taste, but it will be too late before you come to that assessment; it grows on you that you’re hooked before you even know it.
Their initial broadcast last February 5, 2006 is a clear indication that classic (it is a much appropriate term than “old”) Filipino music is no longer limited to the AM band. It was a risk on Coroza and company’s part to venture into the twilight zone known as the FM band, populated by controversial pop princesses and flamboyant rock star idols, licentious hip-hop gangstas and boy bands that have nothing to offer but their looks, considering that the materials they play on air are anything but contemporary and appealing to today’s mostly young listeners. And yet the show is surely gaining a following, as evidenced by the growing number of “texters” or listeners Coroza greets on-air since their first broadcast; the show’s growing fan base more than makes up for its lack of sponsors.
In addition to the growing number of fans, several guests of note have graced the show on different occasions: in its second offering last February 12, Ruth Elynia Mabanglo, one of the top Filipina writers around, recited her signature poem “Kung Ibig mo akong Makilala,” while on February 19, Stella Cristobal-Arenas, a young soprano and the daughter of respected writer Adrian Cristobal, sang Jose Estella’s “Maya” and Nicanor Abelardo’s “Mutya ng Pasig.”
For the indefatigable Mabuhay Singers (currently comprised of renowned members such as Cely Bautista, Carmen Camacho, Raye Lucero, Peping de Leon, Eddie Suarez and Marlon Marifosque), “Harana ng Puso” is a testament to their longevity; they have successfully crossed over from the age of the LP’s to today’s world of CD’s and iPod’s. Like the songs they perform, the Singers defy age not only with their talent, but also with their wit, candor and quick banter. Today’s singers and songwriters definitely have a lot of things to learn from their predecessors.
In addition, what makes the show interesting are the background information on the songs as provided by Coroza before or after the Singers’ performance. He also maintains a good rapport with the Singers (whom he fondly refers to using endearing terms such as “Mommy” and “Ka”) that the program should be required listening to today’s Joe’s, Rico Mambo’s, Chico’s and Delamar’s.
Overall, “Harana ng Puso” is definitely worth listening to. We should all heed a paraphrase of Coroza’s standard program opener, “Buksan ang radyo at nang di masiphayo, yaring handog namin, harana ng puso.” J.E.Capilos (Kagawaran ng Filipino)

Friday, February 17, 2006

Kunekdadats (The "Conspiracy Theory" edition)

(.) Hanggang ngayon, wala pa ring nakikitang solusyon sa mga problemang kinakaharap ng bansa (KUNG sakali ngang may balak ang mga kinauukulan na humanap ng mga remedyo) . Hindi pa nga nareresolba ang political crisis hinggil sa legitimacy ng pamumuno ng “presidente” niyong si GMA, patong-patong na suliranin na naman ang kinakaharap ng mga Filipino, pangunahin na ang RVAT at ang isinusulong na Cha-Cha para sa kapakinabangan ng mga buwitre sa pamahalaan.

(.) Ipinagmamalaki ng gobyerno ang halos linggo-linggong paglakas ng piso kontra sa dolyar. Ang mga remittance daw mula sa mga OFW ang isa sa mga maituturing na dahilan para rito.

(.) Ayon sa ilang survey na ginawa noong mga nakalipas na araw, halos nakararami sa mga Filipino ngayon ang hindi masaya sa mga nangyayari sa Filipinas. Wala na rin silang nakikitang magandang kinabukasang naghihintay para sa bansa.

(.) Maraming Filipino ngayon ang lumalabas ng bansa para humanap ng trabaho. Sa katunayan nga, maraming mga doktor ang nag-aaral para maging nurse at makapaglingkod sa mga banyaga.

(.) Noong nakaraang linggo, apat na senador ang nagpahayag ng kanilang pag-aalala sa patuloy na paglabas ng mga doktor mula sa bansa. Kung hindi raw ito mapipigilan, maaaring bumagsak ang health care system ng Filipinas sa loob lamang ng ilang taon.


Tuesday, February 07, 2006

WAWA, WE (020406)

Nang ilunsad ni GMA ang kanyang programang "Tindahang Pinoy," iginiit niyang para raw iyon sa mga "poorest of the poor," na makikilala sa pamamagitan ng mga ID na sinlaki ng certificate of graduation ng elementary, mula sa mga lokal na pamahalaan. Isang hakbang daw ito para matiyak na ang mga labis na nangangailangan ang talagang makikinabang sa murang mga bilihin.

Ang sabi naman ng National Anti-Poor Commission, nahihirapan daw silang tukuyin kung sino talaga ang maaaring ituring na "poorest of the poor." Malamang-lamang lang ginawa nila ang nasabing pahayag habang nananatili sila sa loob ng kanilang mga komportableng opisina.

Sa nangyari noong Sabado, marahil nakita na ng NAPC ang kanilang hinahanap (Yun ay KUNG naghahanap nga sila).

Gaya ng binanggit ko na dati, hindi lang yung mga namatayan o yung mga napinsala, maging yung kanilang mga kamag-anak, ang biktima sa trahedyang naganap nung Sabado. Sila lang yung manipestasyon ng matagal na nating pagkatalo. As in LAHAT tayo, biktima, matagal na. Lahat tayo, talo sa game show na kilala sa tawag na "Pamahalaang Arroyo."

Aminado ako isa ako sa mga taong nakipagsiksikan sa EDSA DOS, gayon din ang bumoto kay GMA noong nakaraang eleksiyon, pero ngayon hindi ko inakalang pagsisisihan ko ang mga ginawa ko. Sa loob ba ng kanyang pamamahala, ano na ang napala ng bansa? Mula sa grand prize ng political crisis na kinakaharap ng bansa ngayon, ang mga minor prize gaya ng mga anomalous deals, issue ng corruption sa halos lahat ng sangay ng pamahalaan at issue sa jueteng at misused fertilizer funds, maging ang mga consolation prize na mga "Programang Pangtrabaho ni PGMA" (kuno) na street cleaners at ang naturang "Tindahang Pinoy," ano pa ba ang napala ng bansa mula sa kanyang pananatili sa Malacanang? (Don't count, madidisappoint ka lang) At ngayon, dinagdagan pa ang buwis na binabayaran natin. Kay bigat na nga ang magpakawala ng income tax na hindi man lang sumayad sa kamay ng empleyado, hindi pa malinaw kung paano talaga ginagastos ang mga naipong halaga. Ngayon, may dagdag pang bayarin na kailangang tiisin ng mga Filipino. Kulang ang salitang "pagpapahirap" para ilarawan ang ganitong uri ng patakaran.

May punto si Sen. Mar Roxas dati nang sabihin niyang walang dapat ipagbunyi ang Palasyo sa paglakas daw ng ekonomiya ng bansa dahil hindi naman ito nararamdaman ng ordinaryong mamamayan. Paano ba mauunawaan ng simpleng tao ang press release ng gobyerno na lumalakas ang ekonomiya at piso kung hindi naman napagbubuti, sa halip lalo pa ngang lumalala ang kanilang buhay sa araw-araw? And no, hindi laging nasa kanila ang sisi, na kesyo mga tamad naman ang mga ito, hindi naghahanap ng trabaho, atbp. In the first place, nasaan ang mga oportunidad para sa pagbabago? Isa pa, paanong makapagbubukas ng oportunidad sa mga hindi nakapagtapos sa mga eksklusibong paaralan at kolehiyo, kung hindi pa rin maayos-ayos (hanggang putanginang ngayon!) ang sistema ng pampublikong edukasyon sa bansa? May mga tiyak na hakbang bang ginagawa ang ating pamahalaan bukod sa pag-aaksaya ng panahon at pera kaaatupag sa Cha-Cha, na sila rin naman ang makikinabang taliwas sa kanilang pinangangalandakan?

Muli, mainam banggitin na hindi lang yung mga namatayan o yung mga napinsala, maging yung kanilang mga kamag-anak, ang biktima sa trahedyang naganap nung Sabado. Sila lang yung manipestasyon ng matagal na nating pagkatalo. As in LAHAT tayo, biktima, matagal na. Lahat tayo, talo sa game show na kilala sa tawag na "Pamahalaang Arroyo." Gaya ng mga game show na pinanonood natin sa TV, hindi tao ang naglalaro; tao ang nilalaro ng sistema. Parang tayo, sunod-sunuran sa mga taong hindi naman kapakanan ng nakararami ang iniintindi, kundi ang kanilang mga sarili.

Wawa, we? You can bet on it.

Friday, February 03, 2006


V for Vendetta
Kailangan kaya sa ating bansa ng isang gaya ni V para magtino ang mga nasa poder ng kapangyarihan? Hmmm...

Thursday, February 02, 2006

"V for VAT"

Kahapon, Feb 1, ipinatupad na ng gobyerno ang pagpapataw ng 12% VAT sa maraming bagay at serbisyo. Kaliwa't kanan ang paliwanag ng mga hangal sa pamahalaan na hindi apektado ang presyo ng mga unprocessed na pagkain o mga agricultural at meat products. Bukod pa rito, hindi naman daw gaanong malaki ang ipagbabago ng presyo, dahil "negligible," "relative" at "minimal" lang naman daw ang epekto ng VAT sa presyo ng mga bilihin. Inatasan din ang DTI na magbantay sa mga pamilihan para maparusahan ang mga magsasamantalang negosyante.

Eh mga %&^*$(# pala sila eh. Hindi naman kataka-takang nagtaasan ang presyo ng lahat ng bilihin, direkta mang epekto ng VAT o hindi. "Negligible?" "Minimal?" "Relative?" Mula sa punto de bista ba ng karaniwang Filipino ang pamantayan ng mga opisyales sa paglalabas ng ganitong pahayag? Sadyang napaka-relatibo ng kanilang mga salita. Ganoon din kaya ang pakiramdam ng mga taong hirap na hirap mag-budget ng kinikita sa bawat sentimong itinataas ng mga bilihin at serbisyo? And magbabantay ang pamahalaan para maiwasan ang pananamantala ng mga negosyante? Sinong niloko nila? Eh nakapandadaya nga sa eleksiyon at natatakasan ng mga nakakulong mismo sa kampo ng pulis at militar ang gobyernong ito, paano kaya nilang magagawang magbantay laban sa ilegal na pagtataas ng presyo ng bilihin? Dito nga sa amin, lahat ng sari-sari store nagtaas na ng presyo, pinakamababa na ang singkuwenta sentimos. Ngayon, sino ang niloko ng pamahalaan?

Ano ang katwiran ng gobyerno para sa pagpapataw ng mas mataas na VAT? Para raw makalikom ng mas maraming pera para pambayad sa mga luho ng mga politiko, uhmmm, sa utang pala ng Filipinas, at sa pagpapatupad ng mga programa para sa ikauunlad ng buong bayan. Hindi naman natin kailangan ng mas maraming pera eh. Ang kailangan, epektibong pangongolekta ng buwis AT ang wastong paglalaan ng pera para sa iba't ibang proyekto. Bakit pa tinawag na "pamahalaan" ang pamahalaan kung hindi rin naman ito nangyayari?