Hinog sa Pilit (hindi pa tapos)

Kagabi, tumambay muna kami ni Yol sa may Julie's bakeshop malapit sa Mini-Stop Katipunan. Habang tawa na naman kami nang tawa kapapanood ng mga langaw na masayang nagsasayaw sa mga ubod ng sarap na tinapay (na tinatawag naming "mumba bread," dahil nang una naming napuna ang ganitong pangyayari, umawit si Yol ng "You know I like, dance the mumba..." profound, di ba?), napagmunihan namin: buti pa ang mga langaw may kalayaang pumili ng tinapay na maaari nilang dapuan, samantalang kami, heto, namomroblema para sa paksa ng aming mga papel na hindi naman namin pinili. Oh well.

Isinulat ko ang nasa ibaba na may heading "NEWEST SEX SCANDAL! SHOCKING!" o minsan naman, "NUMBER 1 TAYO, KAPUSO!" at ipinadala ko sa electronic bulletin board ng A_ _-C_ _, nang pumapasok pa ako roon. Mabuti naman at marami ang bumasa sa akda, kaibigan man o kaaway. Ang problema nga lang, hindi ako mismo ang kinausap ng pamunuan hinggil dito, bagkus ang aking superior, na siya namang nagsabing kinausap siya at ipinaliwanag sa kanya ang panig ng administrasyon. Natakot kaya silang harapin ang matapang na si THE GAME? Hindi pa ito ang huli. Nililinaw ko rin na hindi ako naninira o namumuna nang walang dahilan. Ang lahat ng nakasulat dito ay hango sa pansariling karanasan.

"You deserve better. Start demanding it."
- galing sa newsarama.com

SABI KO NA NGA BA'T BABASAHIN MO ANG MENSAHENG ITO.

Minsan lang ako maglabas ng saloobin, kaya sana bigyang pansin.

"We believe that every financial return eventually result from good acts." Marahil napapansin niyo rin itong nakapaskil sa lobby, sa ibaba ng malaking larawan ni Mr. Geny Lopez. Ito ang agarang tumambad sa akin noong araw ng job interview ko rito bilang manunulat. Matapos ang nasabing panayam, talagang binalikan ko ang nasabing larawan at pahayag, lalo na nang malaman kong contractual ang estado ko rito bilang empleyado (di naman sa apektado ako rito dahil may isa pa akong trabaho, ngunit higit na pinangangambahan ko ang kalagayan ng karamihan sa mga empleyadong ito lamang ang ikinabubuhay, sapagkat walang kapanatagan at estabilidad ang kanilang katayuan bilang manggagawa), kabilang na ang marami sa aking mga kaibigan. Pilit kong hinahanap ang kahulugan at kabuluhan ng nabanggit na pahayag sa katayuan ng mga empleyado rito. Ano ang nais kong tukuyin? Simple lang. Labis tayong nag-aalala sa bumababang ratings ng ating mga programa, na kesyo natatalo na tayo ng kabila [GMA 7], na paano susuportahan ng mga advertiser ang ating mga "pangit" na programa, atbp. [Ito ang mga isyung tinatalakay kasi ng mga empleyado at administrasyon sa aming bulletin board noong mga panahong isinulat ko ang akdang ito] Bago natin pinagtuunan ng pansin ang mga bagay na ito, isinaalang-alang ba natin ang kalagayan ng mga tao SA LIKOD ng mga nasabing programa? Hindi lang naman mga artista ang [bumubuhay sa] kompanyang ito. Maraming "bayani" ang hindi napapansin at sa tingin ko, hindi napahahalagahan. Ang pagiging contractual, may kasaaman na ngang taglay, mas malubha pa yata ang maging isang IPC (intellectual property creator yata). Maganda lang pakinggan, ngunit sadyang nakapanlulumo ang estado ng [mga] IPC. Ang balita ko linggu-linggo dapat tumatanggap ng sahod ang mga ito, subalit may mga kasamahan akong umaabot nang isang buwan bago matanggap ang tseke nila para sa isang linggo lamang! Saan ka pa, di ba? Astig! Alam ko ito, kasi nararamdaman ko rin ang naturang kaso kapag tumatanggap ako ng mga proyekto bukod pa sa aking trabaho [naranasan ko ring maging IPC nang rumaket ako bilang tagasalin ng telescript ng ilang programa]. May narinig nga akong munting awit bilang alay sa posisyongito (to the tune of “magtanim ay di biro"):

ANG IPC AY DI-BIRO, MAGDAMAG NAKAUPO
DI NA NGA TUMATAYO, DI PA RIN SUMUSUWELDO...

Nakatatawang isiping IBA MAGMAHAL ANG KAPAMILYA, subalit may mga taong nakararanas ng isinasaad sa kanta. May mga taong matagal bago makatanggap ng sahod, kahit pa matagal nang tapos ang gawain. Sumusunod naman sa deadline na itinakda, subalit ang sahod, tila napababayaan. Sana naman kumilos ang mga kinauukulan hinggil sa suliraning ito. Hindi lahat ipinanganak nang may subong pilak na kutsara sa bibig; karamihan sa mga empleyado, umaasa lamang sa sahod na dapat sana ay tinatanggap kada kinsenas. Sana lang talaga may agarang tugon sa suliraning ito. Bago kayo mag-alala sa ratings, unahin niyo muna ang kapakanan ng mga manggagawa. Maniwala kayo, everything else will follow. Si Sir Geny na nganagsabi, "We believe that every financial return eventually result from good acts." Paano kayo kikita kung hindi kayo magmamalasakit sa kapwa? Talagang pinagpapala ang mga mabuting makitungo sa kapwa. Basta kapag may tinamaan ng bato, ang pumukol ay hindi ako. Peace!- The GAME


Ilang tala:

Ginawa yata ang IPC bilang tugon sa mga contractual na dalawang ulit nang nare-renew ang kontrata. Batay kasi sa patakaran ng kompanya, hanggang dalawang ulit lamang maaaring kunin muli ang serbisyo ng contractual. Kaakibat ng pagiging IPC ang pagtanggap ng tseke kada linggo batay sa trabahong natapos. Ang kaso, sadyang marami o laging overquota ang dalawa sa aking mga kaibigang IPC, kung kaya matagal pirmahan ang kanilang tseke dahil tila pinagdududahan ang kanilang pagiging mabilis sa pagtatrabaho. Astig. Sa halip na bigyang inspirasyon ang mga manggagawa dahil sa kanilang efficiency, sa kasong ito tila pinagdududahan pa.

Bago ako umalis, naremedyuhan na ang nasabing suliranin. Regular nang ibinigay ang tseke, subalit pinaalalahanan ang aking mga kaibigan na gawin lamang kung ano ang itinakda. Ang problema nga lang, nitong mga huling buwan balik na naman sa dating kalakaran. Astig, di ba?

Kapamilya kuno

Talagang iba magmahal ang kapamilya... cariño brutal, ika nga.

June 3, 2004

“We believe that financial returns eventually result from good acts.”

Noong Mayo 20, nagpunta ako sa ABS-CBN para sa isang job interview. Nagpasa kasi ako ng aplikasyon dahil nabalitaan kong nangangailangan sila ng news catalog writer. Matapos ang nasabing panayam, sinamahan ako ni Anne, kaibigan ni Hya at kasalukuyang nagtatrabaho sa nasabing himpilan bilang HR ‘consultant’ (maipaliliwanag mamaya kung bakit nakapaloob sa ‘ ’ ang salitang consultant) papunta sa ELJ building kung saan may nakatakda ring panayam si Hya. Mula sa Talent Center building, naglakad kami patungo sa ELJ. Dumaan kami sa backstage ng “Masayang Tanghali Bayan, Ang Saya-Saya!” kung saan ipinaalam sa akin ni Anne na may bayad pala ang manood ng nasabing programa, P100, kabilang na ang tour sa buong studio at pakikipagkilala sa mga artista.

Nang marating namin ang lobby ng ELJ, napansin ko ang malawak na tarpaulin sa pader malapit sa entrance ng nasabing gusali. Makikita sa poster ang naglalakihang imahe ni Eugenio Lopez, Sr., kabilang na ang ilang pabalat ng magasin kung saan siya ang tampok, at ang kanyang mga ‘quotable quotes.’ Sa mga ‘makabuluhang kataga’ na kanyang sinabi, di-hamak na mas malalaki ang titik ng katagang mababasa sa itaas ng akdang ito kung kaya’t nakatatawag ito ng pansin.

Nang mabasa ko ang pahayag, sabi ko sa sarili ko, okey rin pala itong kinikilalang nagtaguyod ng himpilang Kapamilya, hindi lang puro pagpapayaman ang nasa isip. Naalala ko rin ang kanilang mga programa para sa kapakanan ng tao at kalikasan, halimbawa na lamang, ang tanyag na Bantay Bata 163 at ang pangangalaga sa forested area sa watershed ng La Mesa Dam. Lalo akong napahanga sa kanilang business ethic, na may kaakibat na pananagutan sa kapwa at kapaligiran.

Nakarating kami sa parang food court ng ELJ building, at kumain si Anne sa Kimchi. Sa katabi naming mesa, maraming mga bata ang nagkakagulo. Iyon naman pala, nakaupo sa may katabi naming mesa ang mga teen questors ng programang Star Circle Quest. Hindi ko naman sila kilala, maliban sa magandang si Sandara, dahil bata pa lamang ako, Kapuso na ako bago pa man naimbento ang bagong-pausong salitang ito. Oo sira ang signal ng Dos sa amin, subalit kahit noon pa mang malinaw ang reception ng Channel 2, hindi ako nanonood ng kanilang mga programa.

Habang kumakain si Anne, nauwi ang kuwentuhan sa kasalukuyan niyang trabaho. Tinanong ko siya kung masaya ba siya sa kanyang pinapasukan ngayon (dati kasi siyang kasama sa opisina ni Hya, ngunit nagbitiw matapos matanggap sa Channel 2). Oo naman ang sagot niya, pero mayroon siyang ibinulgar na labis kong ikinagulat: contractual lang siya! Bilang patunay ipinakita niya ang kanyang ID, mali, ang kanyang ‘Access Badge’ pala dahil iyon lang naman ang silbi ng nasabing piraso ng plastik: ang malayang paglabas-pasok sa mga gusali ng Dos. Bukod pa sa salitang “Access Badge” sa halip na “ID” na nakasulat, pahalang din ang kanyang Access Badge kumpara sa mga ID ng mga empleyadong regular. Ang sabi ko, hindi ba bawal ang contractualization sa trabaho? Ang sagot niya, nalulusutan ito sa tuwing ‘per project basis’ ang deklarasyon sa pagkakakuha sa isang kontraktuwal na manggagawa. Matapos ang taning para sa isang ‘proyekto,’ pag-iisipan ng mga tagapangasiwa kung kukuhain ka uli bilang di-regular o regular, o di naman kaya’y hindi ka na kunin pa ulit. Nauuso raw ang kontraktuwalisasyon sa trabaho ngayon bilang pag-iingat na rin ng mga may-ari na makapagtaguyod ng mga unyon ang kanilang mga manggagawa. Kasama ng sagot niyang “OO” sa katanungan ko kung masaya siya sa trabaho, katwiran na lang niya, at least taglay niya sa kanyang resume ang pangalan ng ABS-CBN.

Dumating si Hya makalipas ang ilang sandali, at umalis na kami upang puntahan ang kanyang naka-iskedyul na panayam. Pagdaan namin sa lobby ng ELJ, binasa ko nang maigi at kinabisado ang mga katagang sinambit ni Eugenio Lopez, Sr.: “We believe that financial returns eventually result from good acts.” Oo nga naman, sadyang kabutihang loob ang kumuha ng mga tauhang maninilbihan sa loob lamang ng panahong may taning, kadalasan hindi lalagpas sa siyam na buwan, bilang pansamantalang tugon sa mga pangangailangang pinansiyal, kahit pa walang katiyakang gigising sila isang araw na may trabaho pang naghihintay sa kanila.

Sadyang ang saya-saya ano?

And then a Hero(ine) comes along...

May 28, 2004

Hanggang ngayon, binabagabag pa rin ako ng pangitain ng isang lalaking nangingisay sa gilid ng lansangan.

Nangyari ang lahat noong Lunes, Mayo 24, kaarawan ni Mama. Dumalo si Hya (ang aking pinakamamahal) sa nasabing handaan, at sinamahan ko siyang umuwi sa kanila dahil mag-isa lamang siyang nagmamaneho. Binagtas namin ang kahabaan ng Katipunan at lumiko sa U-turn slot paglagpas ng La Vista Village, para makapasok sa kampus ng UP. Nang makaliko na kami sa kanan, mayroon akong nakitang malaking kumpol sa gilid ng lansangan, nangingisay. Maraming tao ang nakapalibot, halata sa kanilang mga mukha ang pagkagulat at pag-aalala. Saka ko lamang namalayang tao pala iyon. Sa unang malas kasi, nagmistula siyang isang plastic ng basura na katatapos lang kalkalin ng asong gala, at nakakita ang aso ng isang piraso ng karneng bakas pa ang katas ng dugo sa kalsada. Sa puntong ito tatawagin ko siyang si X.

Ibinaba ni Hya ang salamin at narinig namin ang palahaw ng mga tao, sumisigaw ng saklolo at nagtatawag ng taksi, kahit pa wala nang dumaraang sasakyan ng gabing iyon. Natataranta ang lahat, hindi malaman ang gagawin sa sugatang si X. Lumingon sa akin si Hya, at sinabing tulungan na lamang namin ang kawawang mama. Nag-alinlangan ako, dahil baka isa itong raket o panlilinlang subalit napasagot na rin ng OO. Agarang isinakay ng kanyang mga kasama si X sa Vitara ni Hya, at nagmadali kaming umalis upang madala siya sa pinakamalapit na ospital.

Habang naglalakbay kami papuntang East Avenue Medical Center, kinausap namin ang dalawa niyang kasama. Ang isa pala, anak niya at pamangkin naman iyong isa pa. Napag-alaman naming nahulog pala si X mula sa sinasakyan nilang dyip nang biglang iliko ng tsuper ang sasakyan papasok ng UP. Habang nakikipag-usap, pinaalalahanan ko ang dalawa na huwag patutulugin si X, dahil sa natamong pinsala sa kanyang ulo.

Pagdating sa East Avenue, dali-dali akong bumaba at pumunta sa Emergency Room upang manghiram ng stretcher o wheelchair. Ipinagbigay-alam ko ang nangyari sa guwardiya, at naglakad siya (tandaan, NAGLAKAD) upang maghanap ng kahit isa man sa dalawang bagay na hinihingi ko. Nang wala siyang nakita, naglakad uli siya pabalik sa kanyang puwesto, at nakulitan siguro sa aking pagtatanong kaya nagpaliwanag siya nang may kataasan ang boses na maghintay na lamang kung may mababakanteng gamit.

Wala kaming nagawa kundi buhatin ang kawawang si X papunta sa ER. Batay sa kanyang laki, may kabigatan ang di-kilalang mama. Walang bakanteng higaan o doktor sa nasabing silid, kung kaya’t inilapag na lamang muna namin si X sa sahig. Nagpaalam ako sa kanyang mga kamag-anak at labis naman ang kanilang pasasalamat.

Pareho kaming naluha pauwi ng Fairview: si Hya, dahil sa pag-aalala sa kapakanan ni X, ako naman gayon din, dagdag pa ang kabigatan ng loob dahil sa aking pagdadalawang-isip. Mabuti na lamang at kumilos si Hya at nagpasyang tumulong, dahil kung hindi, malamang masama ang kinahinatnan ni X dahil sa aking pagdududa.

Nangako ako kay Hya na dadalawin si X bukas upang tingnan ang kanyang kalagayan. Paggising ko noong umaga, tumawag muna ako sa ospital at nadismaya dahil hindi ko na pala siya makikita, dahil hindi ko alam ang kanyang pangalan. Sabi ng kausap ko sa telepono, mahihirapan daw akong matunton ang aking hinahanap kung wala akong pangalang maibibigay.

Natanggal na ang nanuyong dugo sa sasakyan ni Hya, subalit sa aking kalooban, may nananatili pa ring mantsa; mantsa ng pagdadalawang-isip at pagdududa sa kapwa, samantalang bayani o hero ang tingin ko sa sarili, gaya ng mga super heroes na matagal ko nang hinahangaan. Nalimutan kong ang kabayanihan ay hindi lamang nakabatay sa patuloy na pagbili at pagbabasa ng comics, o di kaya sa panonood ng mga pelikula at serye sa TV. Nasusukat ito sa di-makasariling pagkilos para sa kapakinabangan ng kapwa at ng mga lubusang nangangailangan. Mabuti na lamang, sa pagtatagpo ng bungo at kongkreto, may kabayanihang lumitaw, hindi nga lamang sa akin.

Let's do the blog, let's do the first day blog...

Good day people. The jcap logging on.

Sa wakas, may blog na rin ako. Maraming salamat kay Neil Gaiman, na nagsabing malaking hadlang para sa manunulat ang hindi magsulat.